Berrotza / Berrueza

 Joar eguna ESPRONTZEDAn

XVI. Mendean, Juan Otsoaren, Bargotako Johanesen eta Miliarriko Mariaren garaikidea izan zen Otiñanoko Abadea.

Garai nahastua izan zen, Berrotza Harana garai horretan askoz zabalagoa zen eta gaurko Errioxako herri batzuk eta Kodeseko herriak Berrotza osatzen zituzten. Haranak historian protagonismoa hartu zuen urte historiko hauetan.

Une asaldatuak batez ere gaztelanien inbasioa dela eta, eta bere hizkuntza, bere legeak, bere ohituren ezarpenagatik, eta nola ez inposatu zutenean bere armada, bere autoritate zibilak, eta elizakoak.

Emeki-emeki naparrak agintari berrien ohiturei eta gustuei moldatzen ari ziren, beste aldetik ez zeukaten beste erremediorik moldatzea, mendira bota, edo hil.

Garai horretan sorgintzat, aztintzat hartutako asko soilik gaztelanien aurkako jarrera erakutsi zutenak ziren, eta auzitegiek indar guztiekin segitu zuten eta askok eta askok sutan bukatu zuten.

Giro nahastu horretan bizi izan zen Otiñanoko abadea, herriko erlijiotasun tradizionala ordezkatzen zuen apaiza, aldaketa eta modernotasun ororekin itogarria. Antzinako ohituren zaindari nagusia.

Apaiza honek ospe hartu zuen inguruetan handiko sermolari izateagatik eta Kodeseko Ama Birginaren zerbitzaria izateagatik, Ama Birginaren jarratzailerik sutsuenetariko bat. Sermoiak ospetsu bihurtu ziren eta jente pilo etortzen zen entzunteko. Halako eran pizten zen, ezen bere hitzekin beldur eta izu giroa sortze baitzuen infernuko sua eta deabruak ere ikusten zituzten eliztarrengan.

Bargotako Johanes etsairik amorratuena izan zen. Gizon altua, osasuntsua, eta ohituta zegoena Berrotzako bideak ibiltzeko, orohar zaldiz, baina baita oinez ere, Johanesek bezain ondo edo hobeto ezagutzen zituen Kodes Mendilerroko eta inguruko bazter guztiak.

Elezeharrak Bargotako aztia aurkezten digu apaiz alai, atsegin, azkar, burutsu eta bizi moduan eta Otiñanoko abadea, aitzitik, apaiz atzerakoi, erretxin moduan ezagutu duguna, besteen iritzien aurrean bereari gogor eusten ziona, eta bazter guztietan pekatua ikusten zuena.  Halako moldez, non Bargotako aztiak, konjuro bat egiten ari zela, erabat haserre, Otiñanoko abadeari oinetatik heldu eta Joar gailurreraino igo baitzuen hegaz, eta tontorretik bota zuen Agilar haranerantz, non harri geratu zen zutik, eta haitzarteko haitz ilarara gehitu zen. Gaur egun, oraindik ere, mendeak pasa ondoren, kasulaz eta guzti Otiñanoko abadea ikus daiteke haitz-ilaran.

Ez ohiko gizon baten historia kontatuko dizuet, hori bai nire erara, ezbairik gabe jauntxo napar batena. Bargotako Johanesena, Bargotako aztiarena.

Horri buruz historiagile batzuk idatzi dute, gizon ospetsua izan zelako, eta hamaika balentria egin zituelako. Historiagile bat Bargotako Fernando Llorens da; beraz Bargotako aztiaren benetako bizitza eta bere pasadizoak nahi baduzue jakin, badaukazue nora jo, Fernando historiagile fina eta dokumentuetan oinarritzen duena. Horren aurretik Kodeseko Agilarreko Agapito Martinez Alegriak, Orreagako abadeak idatzi zuen, eta baita ikertzaile handiak eta artxibozaina izan zenak, Florencio Idoatek.

Johannes herriko eskolan hasi zen, XVI. Mendearen hasieran, napar herri guztietan egiten zituzten umekeriak egingo lituzke. Salamankako Unibertsitatera joan zen ikasketak jarraitzeko, garai hartan Oñatira edo Salamankara joaten ziren jauntxoen semeak goi mailako ikasketak egitera. Gure personaia Salamankako geletan ikusten dugu, bere inguruetako jauntxoen semeekin. Mutil jatorra eta azkarra, giro guztietan sartuta, ikasketa ofizialak bezain ez ofizialak eta ezkutukoak jarraitzen zituen arazorik gabe, aztikeria eta garaiko mugidutan murgilduta aurkitu genuen gure Johanes.

Garai hartan magia, aztikeria, landareetako gaitasunen ezagutza, ohiko medizinaren ongarriak modan zeuden, zilegiak ziren, eta ondo ikusita zeuden.

Johanes itzuli zen Nafarroara, Bargotara elizgizon bihurtuta. Aitoren seme eta jakintsu bihurtuta. Bargotako parrokiako abade izendatu zuten, ez zuen eduki arazorik benefiziadun dozena erdi gobernatzeko.

Imajinatu genuen apaiz bat, mota guztietako ehunka liburu zituena, argia, maltzurra eta trebea, bere eliztarrekin komunikatzen zekiena, burutsua, positiboa eta barregarria, inori kalterik egiten ez ziona. Hitz batez, Nafarroako inguru honetako gizarteari ehun aldiz aurreratuago. Ingurukoentzat ezezagunak ziren dohain naturalen jakitun eta jabe, hitzaren eta jakintzaren gaitasun hori ez da harritzekoa ingurukoentzat eta inguruko herrientzat pertsonaia arraro, berezi eta ezohikoa izatea. Inguruan hazten ziren landareen, belarren, zuhaixken eta fruituen propietateak ezagutzen zituen, eta haiekin inguruan ospea lortu zuten ukenduak eta edabeak prestatzen zituen.

Eliztar guztiak aho bete hortz uzten zutena, ezohiko eta bitxia, bereziki zeuzkan ohiturak, bere garaiko abadeen kontrakoak. Gauzak horrela, nahiz eta igandero meza nagusia berak eman puntualki, ez zen arraroa ailegatzea izerditan eta hatsankatuta, zapatak lokatzaz, bide lokatzaz ibilita izango balitz bezaka edo kapa erabat bustita edo elur malutaz, herrian udaberriko egun zoragarria zeukatenean, eta euria edo elurra ez da Pirineoetan aritu ez zuenean.

Elezaharrak dio nola ibiltzen zen erratza igota edo hodeietan leku batetik bestera, eta di-da batean, eta gutxien espero ez genuenean Bianan, Iruñean, Madrilen edo Kodeseko Mendikateko leku ezkutuetan aurkitzen zuten.

Halaber diote behin Juan Otsoa, “el lobo” Agilarreko Justiziak bere atzean zebilean Bargotan Johannes babesa eman zion bere etxean. Hurrengo egunean Otsoa Aztiaren kapa jantzita ihes egitea lortu zuen, Juan Otsoa inguratzen zuten aguazilei eta justiziei arreta galduz.

Otiñanoko abadearen etsai amorratua, gero ikusi dugun moduan, apaiz ortodoxoa eta atzerakoia zena, Elizaren ohitura atzerakoiaren jarratzailerik porrokatuena.

Johanes, berriz, eskola desberdinakoa zen, ikasitakoa, magiaren, aztikeriaren eta zientzaren aldekoa. Hori bai, zorte handia eduki zuen XVI. Mendearen hasieran bizitzeagatik, bada urte gutxi beranduago berak praktikatzen zituen zientzia eta zaletasunak debekaturik geratu ziren, eta Inkisizioak bertatik bertara segitu zituen, eta zigortu zuen. Kontua da Otiñanoko apaizak eta Bargotako auzolagun batzuek Inkisizioaren aurrean eraman zuten. Galderak egin zituzten, kartzelan ere egun batzuk sartu zuten, baina horretan geratu zen kontua.

Bere bizitzako azken urteak hain xelebreak izan ez ziren arren, inoiz ez zion herritik irteteari utzi, eta inguruko beste talde batzuekin harremanak izan zituen.

XVI. Mendearen bukaeran Berrotza Haranean sorginen kasuak agertu ziren, konkretuki Miliarrin eta Muesen. 

Dena hasi zen gau ilun-ilun batean, Maria Zulkal saku huts batekin etxetik irten zen, basora joan zen, non baitzeuzkan untxiak harrapagailu batzuk jarrita. 

Maria Zulkal  gazte alarguna geratu zen, bere senarra hiru urte lehenago hil zen,  6 urte bizi izan zen berarekin, nahiz eta umerik ez eduki. 

Mariaren lagun mina aldameneko adineko alarguna zen, Leona, haren etxea ondo-ondoan zegoen. Etxeak goiko auzoan zeuden, baso ondokoak, azken etxeak ziren, pittin bat beste etxeei urrun. 
Leona herriko eta haraneko emagina eta sendatzailea zen, umeak jaiotzera laguntzen zuena, auzolagunak osasun arazoren bat edo edozein arazo mota edukiz gero harengana etortzen zitzaien.

Alargun geratu ondoren Mariak Leonari laguntzen zizkion egin behar guztietan.  Maria arduratzen zen   sendabelarrak, loreak, hostoak, eta landareak jasotzeaz. Produktu horiekin eta baita abereen beste zati batzuekin eta sekretu batzuekin ere Leonak prestatzen zituen hautsak, ukenduak eta edabeak auzolagunei banatzen. 

Bai Maria eta bai Leona oso emakume indartsuak  ziren, bai fisiko aldetik, bai sikologiko aldetik, trebetasunez erabiltzen zuten hitzaren dohaina, nahiz eta  letragabekorik izan.  Leonaren etxea zen bakarra non  hiru liburu zegoen.  

Bi emakume lanpeturik bizi ziren, bezero ugari hurbiltzen zitzaien erremedioen bila. Gehienak, dirurik gabekoak,   baliabide gabeko nekazariak,  alargunak, herriz herri zihoazten txiroak, ijituak… 

Egun batetik bestera xurrumurruak eta esamesak izatetik salaketak izatera pasatu ziren, abadeak ere parte hartu zuen salaketan. 

Egun hori arte ez entzundakoa hasi zen entzuten, ordura arte izandako jarduera ohikoenak, eta arruntak delitu bihurtu ziren.  Erditzean mina arintzea, kolpeen kontrako enplasteak, gaizki sendatutako zauriak, larruazaleko gaixotasunen aurkako sendabide naturalak delituaren froga bihurtu ziren, eta sendaketa guztiak deabruaren eraginari egotzi zitzaizkion. 

Irakurtzen eta idazten jakin gabe, aipatutako hiru liburu horiek edukitzea, proba ukaezin bihurtu zen,  eta Auzitegiek  probatzat hartu zuten. Auzolagunek eta esamesek bere bidea egin zuten, harik eta magiako eta sorginkeriako naturaz gaindiko botereak eman arte.   Halaber, alargunak izatea eta gauetan  inguruetako soroetan sexu harremanak praktikatzen zituzten zurrumurruek ez zuten ezertan lagundu. 

Auzolagun batzuek Auzitegietan baieztatu zuten bi emakume hauek dohain bereziak zeuzkatela,  eta herrian azken urtetan gertatutako zorigaitz guztiak  bi emakume hauei leporatu zizkieten. Azken harriak, euriteak,  auzolagunen gaixotasun arruntak, eta bi urteko umeren heriotz naturala bi emakume horiei leporatu zizkieten. 

Ez ziren gutxi izan deabrua irudikatzen zuen gizon adardun eta buztandun baten inguruan dantza eta dantza egiteko sorgin batzuk biltzen ziren zelaietara gauez irteten ikusten zituztela adierazi zutenak. 

Biak kartzelan bukatu zuten, Leona torturatik libratu zen adineko emakumea izateagatik, baina Mariak, gaixoak, emakume  iletratua eta errugabea zenak, sutan amaitu zuen, nahiz eta berak inoiz ez zituen onartu egotzitako gertaerak, eta burua kristautzat jo zuen. 

Hona hemen XX. mendeko Berrotzako Haraneko herri bateko tabernariaren historia erreala.

Teofilo Lakalle ezkondu zen Valentina Cigalesekin, “la castellanarekin”. Valentina Los Arcosen (Urantzian) jaio bazen ere, bere aita Valladolideko herri batetik ailegatu zen, Alaejosen jaio eta bizi izan zen 16 urte arte. Eta bai bera, bai bere seme-alabak Nafarroan beti izan ziren ezagunak ezizen honekin “los castellanos”. Horregatik Valentinari, txiki-txikitatik, eta batez ere Berrotzara bizitzera joan zenetik denok ezagutu genuen “La castellana” moduan.

Valentinaren aita Urantziara ailegatu zen 16 urterekin. Artzain ibili zen. Urantziako neska batekin ezkondu zen, eta artzain guztiak bezala, bereziki kanpotik ailgatutakoek justu bizirik irauteko zeukaten, herriko inguruetako etxe batean bizi izan ziren, horri etxe bat deitu ahal bazitzaion, txabola baten itxura baitzeukan. Bada, landako txabola batzuek etxe horrek baino baldintzak hobeagoak zeukatalako.

Valentina Teofilorekin ezkondu zen, herriko etxe arrunta bateko seme bakarra, ondasun asko gabe, lur asko gabe, baina bai familia aurrera ateratzeko beste. Bizi zen etxea dotorea zen, zalantzarik gabe garai batean familia aberatsa baten etxea izandakoa. Horren seinalea zen ate nagusiaren gainean zegoen armarria, eta etxe osoa inguratzen zen bi metroko harresia, sarrerako ateak kalera ematen ez zuen bakanetatik, ateak barruko patio zabal batera ematen zuen, non bi zumar, eta fruta-arbola bat zegoen, zeinek fruitu laranjadun eta sapore atsegina eta berezia ematen baizituen. Garai hartan ezezagunak bailara osoan, tropikal samarrak eta bizilagun guztiek geneuzkan zerbait berezi moduan. Etxe ondoan ikuilu zabala eta lastotegi handi bat zegoen. Esandakoa, jauntxoaren etxe parekoa zena.

Valentina eta Teofilo urte lasai batzuk bizi izan ziren, ezer sobera gabe, gabeziarik gabe, baina beha zuten guztiarekin. Teofilo nekazaria zen, zeukan lur eskasa gobernatzen zuen, hilabete batzuetan ingurutetako basoetan ikazkin lan egiten zuen, eta beste egun batzuetan morroi herriko jauntxoentzat. Horrekin nahiko zeukan familia aurrera, gabeziarik gabe, ateratzeko. Laster bi seme-alaba eduki zituzten: Nikolas eta Luzia.

Neguko egun batean Teofilo gaixotu zen, justu-justu ohetik jaiki ahal zuen. Egunetik egunera gainera okerrago egin zuen.

Guda zibila herrira ere ailegatu zen, eta Nikolas beste herriko mutilekin batera Reketeekin joan zen gudara. Luzia ahurdun geratu zen. Ama Valentina eta alaba Luzia etorriko zen umea Valentinena zela herrian zabaltzen saiatu ziren, eta hasieran ez zuten arazorik eduki, dena joaten zen planteatu zuten moduan. Teofilo gero eta okerrago zegoen eta hil zen. Egun hori arte herrian eta inguruetan denok sinesten zuten Valentinak ahurdun zegoela eta laster ekarriko zuela umea; baina aste batzuk baino erditzea, ez dakigu ondo nola zabaldu zen berria, baina haran osoa enteratu zen ahurdun zegoena Luzia zela, alaba eta ez ama. Haranean komentatzen zen moduan aita herrian ibili zen idazkaria zen, justu hilabete batzuk erditu baino lehen bere familia osoarekin herritik joan zena.

Luziak ume indartsu, eder eta osasuntxo batez erditu zen, Gerbasio izenekoa. Bi hilabete pasatuta ez zegoenean berri txarra heldu zitzaion etxekoei, Nikolas gudan hil zen. Aste batzuk eta gero ekarri zuten gorpua, hileta kanposantuan leku nabarmen batean eman zuten lurra. Eliza eginkizun soilak egin zituzten.

Ama eta alaba hasieran eskas baina iraun zuten, bigarren urtean Teofilok utzitako lur urriak saldu egin behar zituzten. Baldintza ekonomikoak ez ziren onak. Soilik geratu ziren bi ahuntz eta urteko txerria San Martinerako utzita. Zurumurruak zioten Luziaren umea idazkari titularra ordezkatu zuen behin-behineko idazkariarena zela. Luziak eman zion abizena, Lakalle, eta zaindu eta maitatu zuen munduan inor ez bezala, honetako ezer ez baino, ahalegin guztiak egin zituen ezer ez zitzaion falta, nahiz eta horretarako ama eta bera beharrik pasatu beharrean

Herrian bizitzea ezer ez daukanarentzat zaila eta gogorra da, inork imaginatu ezin duen baino gogorragoa. Herriak lurrak hurbil dauzka, fruituak aldamenean; baina ezer ez daukadanak, nahiz eta hurbil eduki edo ikusi ezin du aprobetxatu, ezin du hartu. Herri batek pobreentzat ez dauka ezer bukolikorik. Era batean edo, familiak jarraitzen zuen, harik eta Luziak eta bere amak zentzumenak zorroztu behar izan zituzten behar ziren elikagaiak lortzeko. Ez zen harritzekoa bikotea eta umea ikustea bideetan gurdiak utzitako sasietan itsatsita galburuak jasotzen edo uzta jaso ondoren soroetan utzitako galburuak biltzen.

Luzia indartsua zen, sorbalda zabalak, hanka eta aldaka indartsuak, titi handiak zeuzkana. Neska liraina bezain alaia. Askotan zebilen morroi, mutil bat izango balitz moduan jauntxoen soroetan igitaiarekin, segarekin, atzurrarekin edo aizkorarekin. Ez zen geratzen atzean. Halaber, jauntxoen etxean zebilen emakumeen zereginak egiten: harrikoa, arropa garbiketa, umeak zaintzen, etabar. Baina bazeuden garai batzuetan non etxean ez zeukan ezer ahora eramateko, askoz gutxiago aleak ogi bihurtzeko.

Urte hauetan lapurketak ohikoak egin ziren Berrotza Haraneko herri hauetan. Batez ere igituen gurdiak agertzearekin batera lapurketak nabariagoak ziren. Garai hartan igituak denboraldi luzeak egiten zuten herrietan, lapikoak konpontzen, zume saskiak egiten, astoei eta mandoei ilea mozten, edo morroi lur-beharretan adostatuak.

Luzia eskarmentu handia omen zeukan barazkiak, fruitauk, aizkorak, atxurrak, eta edozein lanabes lapurtzen. Egia edo ez, baina horrela zabaldu zen herrian eta haranean. Edozein gauza falta eta horri eta bere amari leporatzen zioten, egia izango balitz edo ez. Behin batean herriko familia batek, aurretik ere somatu zuela aletegian ale saku batzuen falta, Luzia aletegi barruan arrapatu zuten. Herriko epaileak parte hartu zuen, isuna jarri zion eta aste batean kartzelan sartu zuen. Ez dakigu nola baina ihes egin zuen. Hilabete batzuk ondoren Lizarrako epaitegian epaitu zuten, baina ezer ez zen erabaki, ezer ez zuten baieztatu, bada Luziak argudiatu zuen ez zegoela lapurtzen.

Beste behin ere, igande batean, gehienok mezatan zeudenean, etxe jakin batean diru kopuru handia falta nabaritu zuten, etxe horretako seme batek basoan ikazkin irabazitako denboraldi batean. Kantitatea handia omen zen, idi pare bat erosteko modukoa. Orduan ere ezer ez zen geratu garbi, eta herriko epaiketan geratu zen, ez zegoen probarik, ez zegoen aztarnarik, eta zen heldu Lizarrako Epaitegira, nahiz eta esamesak eta askoz gehiago seinalatzen zuten amari eta alabari.

Luziak maitaleren eta ezkongairen bat eduki zituen, neska gazte, dotore eta intelektuala baitzen. Langile eta batez ere azkarra. Behin eduki zuen Agilarreko ezkongai bat, hilabete motz batzuk pasatu ondoren berarekin bizitzera etorri zen. Ekarri zituen hiru ahuntz, oilo batzuk eta txerri bat, ez gehiago, ez gutxiago. Bi hilabete iraun zuen, ematen du amodioa ez zegoela ondo, eta bere Agilarreko etxera itzuli zen, hori bai, ahuntzarik, oilorik eta txerririk gabe.

Valentina gaixotu zen, ondo gogoratzen dut nola herriko apaiza, bi elizmutilekin lagunduta zintzarria jotzen Biderakoa eraman zuten. Hurrengo egunean hil zen.

Gerbasio beste herriko mutilekin batera hazi zen, eskolara 14 urte arte joan zen. 15 urterekin Legazpira igo zen lan egitera, tailer batean adostu zen. Noizean behin itzultzen zen herrira, ama alaitzeko, bizitza osoan jarraitu zen izaten umerik kuttuena, maitatuena.

Luzia, emakume alaia, azkarra eta aurrerakoia elikagai-dendaz eta herriko tabernaz arduratu zen. Bezeroak ez ziren falta. Sukaldari ona izan zen, ehiza ezin hobeto sukaldatzen zuen. Urte batzuek onak ziren, herrian populazioa zegoen, eta tabernak ondo bizitzeko ematen zuen. Baina herria behera joan zen eta gero eta biztanle gutxiago zegoen, eta beraz, tabernara joateko ere gero eta jente gutxiago zegoen.

Luzia emakume ausarta, bizitza osoan izan zen moduan, ahuntzak saldiu zituen. Soilik ahuntzak eta etxea zeukan, eta Iruneko intelektual baten etxera joan zen zerbitzera, han ondo egon zen, opor guztiak herriko etxera itzultzen zen.

Hau izan da emakume aursart eta indartsu baten bizitza, honi tokatu zitzaion familia ateratzea une kritiko batzuetan, bizitzari aurre egin zion, batez ere oso egoera txarrean zen emakume ezkongabeentzat.